เทคโนโลยี ความรัก ความห่วงใย

นานเท่าไหรแล้วที่เราไม่ได้เขียนจดหมาย นานเท่าไหรแล้วที่เราเขียนอีเมล์ เขียนบล็อค นานเท่าไหรแล้วที่เราใช้โทรศัพท์คุยกัน ติดต่อกันง่าย สะดวก และรวดเร็วขึ้น

 

เมื่อก่อนผมชอบเขียนจดหมาย ส่วนใหญ่จะเขียนถึงคุณตาและยายที่จังหวัดลำปาง เมื่อวานเห็นแม่เขียนจดหมายถึงยาย ก็ก็นึกๆดูว่าเราไม่ได้เขียนจดหมายหาท่านมานานเท่าไหรแล้ว ตั้งแต่อินเตอร์เน็ตเติบโต มีอีเมล์ มีแช็ต MSN มี Blog ให้เราเขียนกัน ทุกอย่างเป็นอีเล็คทรอนิคส์กันหมด คุยกับที่บ้านก็ใช้โทรศัพท์

 

จริงๆการเขียนจดหมายมันคลาสิคดีนะ รอจดหมายว่าเมื่อไหรจะมา เรายังเคยรอผลสอบทางจดหมาย มันน่าลุ้นว่าอินเตอร์เน็ตซะอีก จริงๆเทคโนโลยีก็ดีนะ ประยุกต์ใช้กับชีวิตประจำวันได้ดี แต่ทำให้เราขาดอะไรบางอย่างไป

 

การรอคอยอย่างอดทนหมดไป เมื่อมีอีเมล์ มีการแชตแบบเรียลไทม์ อยากรู้อะไรก็โทรถามเดี๋ยวนั้นเลย ไอ้จะเขียนจดหมายหรือไปรษณียบัตรก็หายากเต็มทีแล้ว วิทยุก็ให้ส่ง SMS มากกว่าการเขียนจดหมาย

 

เราใช้เทคโนโลยีกันมาเยอะ เห็นคุณค่าของมันหรือยัง แล้วทำให้นิสัยเราเสียหรือเปล่า ต่อคิวซื้อตั๋ว ลำบาก รอคอยนาน เมื่อก่อนไม่เห็นบ่นสักคำนี่ แปลกจังหนะ พอสบายก็รังเกียจสิ่งเก่าๆ เดิมๆ