ไม่รู้เป็นเพราะอะไร
หน้าฝน
มันมากับความเหงาทุกทีสินะ
คนเดิมๆ ก็คุยกันทุกวัน
แทบไม่ได้เจอกัน
เพราะเธอก็มีงานเยอะ
ฉันเข้าใจ
และรู้ดีว่า
ที่ผ่านมานั้น
ฉันทำตัวเป็นเด็ก
ไม่เป็นผู้ใหญ่
คิดเล็กคิดน้อย
เค้าว่า
กาลเวลา
มันทำให้เราโตขึ้น
หลายๆอย่าง มันสอนให้เราแกร่งขึ้น
และรู้ดีว่า เมื่อเราห่างกัน
หัวใจของเรา ต้องการอะไร
อยู่อย่างเหงาๆ
มันจะรู้
ว่าคนที่เราคิดถึง ยามฝนตก คือใคร
คนที่เรานึกถึง ยามเลิกงาน ยามเข้านอน
คือใคร
เธอคนนั้น . . .
คนที่เราเคยบอกไว้ว่า
ไม่ว่ายังไง เราก็ยัง และเป็นห่วงเธอเสมอ
และเธอเอง ก็รับรู้ ว่าฉันรู้สึกยังไง
ปล่อยให้มันเป็นแบบนี้น่ะดีแล้ว
อย่าใกล้กันเลยหากทำให้เธอต้องเจ็บ ต้องทุกข์
ขอเป็นคนที่รัก และห่วงเธอที่สุด และเธอก็รับรู้ ถึงความห่วงใยของฉัน
แค่นั้นพอ
คนๆนี้ ที่ฉันรัก และเป็นห่วงที่สุด
ขอดูแลกันแบบผู้ใหญ่
ไม่ใช่ตัวติดกันเหมือนเด็กๆ อย่างแต่ก่อน
แค่นี้ก็เห็นเธอมีความสุข
ก็พอใจแล้ว 
