วินาทีที่ผมเป็นพ่อคน : น้องนลิน

ตื่นเต้นมากกับการเป็นพ่อคน กับสัญชาตญาณความเป็นพ่อที่เกิดขึ้นมาเอง มันยิ่งใหญ่มาก ภรรยาผมคลอดน้องนลิน ชื่อจริง ณัฐนพิน เพศหญิง เมื่อวันที่ 23 กรกฎาคม 2555 เวลา 8.20น. โดยวิธีการผ่าคลอด สาเหตุที่ต้องผ่า เพราะหัวเด็กไม่ลงต่ำ และน้ำคร่ำเยอะมาก หมอกลัวน้ำคร่ำรั่วหรือแตก ก็เลยอนุญาตให้ผ่า แถมคุณแม่ (น้องแพน) เดินแทบไม่ไหวเพราะน้ำคร่ำเยอะมาก หนักน้ำคร่ำเนี่ยแหล่ะ ก็เลยผ่าเพื่อความปลอดภัยของแม่และเด็ก

วินาทีที่ผมไปส่งน้องแพนหน้าห้องผ่าตัด ผมถามหมออีกรอบว่า อนุญาตให้ผมเข้าไปไหม สิ้นสุดคำสุดท้ายก่อนผ่า หมอบอกว่า ขออนุญาตปิดนะคะ แล้วหมอก็ปิดประตูห้องผ่าตัดไป วินาทีนั้นผมนั่งลงบนโซฟา น้ำตาก็ไหลออกมา เป็นห่วงน้องแพนและลูก เพราะหน้าห้อง แปะว่าห้องผ่าตัด ยังไงผ่าคลอด มันก็คือผ่าตัดแหล่ะนะ จะไม่ให้ห่วงได้ยังไง ผมห่วงแพนและลูกมาก จนร้องไห้ออกมา จังหวะนั้นคุณแม่ของผมโทรหาผมพอดี แม่ถามว่า ทำไมเสียงง่วงๆ ร้องไห้อยู่แม่ สงสารเขา เป็นห่วงลูก อยากให้แพนและลูกปลอดภัย มันเป็นความรู้สึกแบบนั้นจริงๆนะ เพราะหมอ พยาบาล ไม่ยอมให้เข้าไปขณะผ่าตัด เพราะกลัวคุณพ่อเป็นลม (ฮา)

วินาทีที่พยาบาลนำรถเข็นเข้าห้องคลอดไป ผมเตรียมลุกทันที สักครู่พยาลก็นำน้องนลินออกมาจากห้องคลอด แต่คุณแม่ยังต้องพักฟื้นดูอาการ 2 ชั่วโมง เพราะบล็อคหลัง ผมมาพร้อมพยาบาล ระหว่างขึ้นลิฟท์ น้องนลินร้อง “แอ๊ะ” ตามด้วยร้องไห้ วินาทีแรกที่ได้ยินเสียงลูก มันยิ่งใหญ่มากๆ แล้วน้องก็ร้อง จากนั้นพยาบาลพาน้องนลินมาที่ห้องทารกแรกเกิด แล้วบอกผมว่า คุณพ่อเข้าไมได้นะคะ ให้รอที่นี่

ผมตื่นเต้นมาก อยากเจอลูก มองผ่านกระจกไปเห็นพยาบาลกำลังดูแลเด็กคนนึงก็คิดว่า น่าจะใช้ลูกผม ก็เลยหยิบกล้องมาถ่าย ผ่านกระจก เพราะพยาบาลไม่ยอมให้ผมเข้าไป พยาบาลตกใจว่ามีคนมาถ่ายรูป ก็เลยเดินออกมาคุย ปรากฎว่าเด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกผม ผมดูผิด (ฮาาาา) จากนั้นพยาบาลแจ้งว่า น้องยังหายใจไม่สะดวก กำลังให้อ๊อกซิเจนอยู่ วินาทีนั้นผมอึ้ง นิ่ง ทำอะไรไม่ถูก สมองไม่รับรู้อะไร ในใจคิดว่า อ้าว ไม่เห็นมีใครบอกเราเลย ลูกเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ พยาบาลปล่อยให้รอหน้าห้อง คุณพ่อเข้าไม่ได้นี่หมายความว่ายังไง จากนั้นเจอน้องเบลล์ น้องเบลล์บอกให้โทรสิ โทร ผมเลยโทรเข้าห้องทารกแรกเกิด ขอเข้าไปดูลูก หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเข้าไปรอคุณหมอ คุณหมอชื่อเพราะมาก อัญมณี ยังเด็กๆอยู่เลย คุณหมอจึงอธิบายให้เข้าใจว่า น้องยังหายใจไม่คล่อง ไม่เก่ง เพราะผ่าคลอด ซึ่งเป็นอาการปกติของการผ่าคลอด เพราะปกติน้องหายใจในน้ำ ในท้องแม่ ทางสายสะดือ พอเขาออกมาก็ยังหายใจเองได้ไม่คล่อง จึงต้องให้อ็อกซิเจน ให้น้ำเกลือ ให้ยาฆ่าเชื้อ กลัวเขาติดเชื้อ เป็นปกติ มักจะหายเองภายใน 3 – 7 วัน วินาทีที่ผมไปหาลูก มันสุดยอดมาก ตื่นเต้นมาก ตอนล้างมือก่อนจับลูก เป็นการล้างมือที่สะอาดที่สุด สัมผัสแรกกับลูก สุดยอดมาก ได้จับมือลูก ลูกกำนิ้วพ่อ โอ้ย มันคือความรู้สึกที่วิเศษสุดๆ ของคนเป็นพ่อ

วันที่สองน้องดีขึั้น แต่ยังให้อ็อกซิเจน ไม่ใช่เพราะหายใจไม่ได้ แต่เพราะทำให้ได้รับอ็อกซิเจนเต็ม 100% ส่วนการหายใจยังเร็วอยู่ แต่ก็ดีกว่าวันก่อน วันที่สองผมไปหาลูกตั้งแต่ 6 โมง ตื่นมาก็ไปหาลูกก่อนเลย ผิดจากปกติที่ตื่นมาเปิด twitter facebook ก่อน (ฮาาา) เป็นห่วงลูก ดีรู้ว่าอาการดีขึ้นก็ดีใจมาก เข้าใจหัวอกของคนเป็นพ่อแม่เลยล่ะ

คุณหมอมาตรวจคุณแม่ แผลดีขึ้น ดีใจมาก น้องแพนลุกขึ้นเดินได้ วินาทีที่น้องแพนไปหาลูกในวันที่สอง น้องแพนน้ำตาไหล ได้เจอลูก มันสุุดยอดความรู้สึกของคนเป็นแม่จริงๆ ดีใจมากๆ ตื่นเต้นมากๆ มันคือความรู้สึกที่บรรยายยากมาก เพราะมันมาจากหัวใจจริงๆ รักลูกมาก ใครจะหาว่าเห่อ วินาทีที่เป็นพ่อแม่จริงๆ มันเป็นแบบนี้ เมื่อก่อนเคยรู้สึกว่า เพื่อนๆเห่อลูก คุยเรื่องลูก อะไรหนักหนา พอได้เป็นพ่อแม่จริงๆ มันตื่นเต้นสุดๆเลย

อัพเดตล่าสุด อาการของลูกดีขึ้นแล้ว หายใจเองเริ่มดีขึ้นแทบเป็นปกติ ดีใจมากๆ

เอาไว้มาเล่าในบล็อกตอนต่อไปแล้วกันครับ