รีวิวมือถือ สินค้าไอที เครื่องใช้ไฟฟ้า เล่าเรื่องไอทีในชีวิตประจำวัน
ทำไมน้า คนมีธุระไม่ยอมเสียเงินเอง จะโทรก็ยังจะให้คนอื่นออกเงินให้อีก บริการแย่ๆแบบนี้คิดมาได้ยังไง ถ้าเป็นคนที่รู้จัก เพื่อน แฟน ถ้าไม่สนิทจริงๆ ไม่มีเงินก็โทรตู้ได้นี่ หรือโทรบอกว่าโทรกลับหน่อย ไม่มีเงินก็ได้แล้ว ไม่ใช่ว่าใช้บริการ "ออกให้นะ" ทำเหมือนกับว่าตัวเองไม่อยากเสียเงิน ทั้งๆที่เป็นธุระของตัวเองแท้ๆ ยังให้คนอื่นออกเงินให้อีก นี่ถ้าเป็นแฟน เพื่อนสนืท คงจะยอได้เป็นครั้งคราวอ่ะนะ แต่ไอ้เบอร์ใครไม่รู้นี่สิ ไม่โทรแล้วยังจะให้ออกเงินให้อีก ตลกมากเลย
มีคนกลุ่มหนึ่ง ที่รับอาสาช่วยเหลือผู้ประสบอุบัติเหตุ อย่างพวกมูลนิธิ อาสาต่างๆ ทุกคนทำหน้าที่ด้วยความเต็มใจ เมื่อวานมีโอกาสได้คุยกับเพื่อนที่ออฟฟิศเดียวกัน เขาทำอาสาอยู่ ตอนแรกนึกว่าพวกเปล อุปกรณ์ปฐมพยาบาลเป็นของโรงพยาบาลหรือมูลนิธิ แต่เมื่อรู้ความจริง ถึงกับอึ้งเลยทีเดียว พวกเขาทำงานด้วยใจเต็มร้อยจริงๆ ค่าน้ำมันรถออกเอง อุปกรณ์ปฐมพยาบาล ยา ออกกันเอง อุปกรณ์ช่วยเหลือทุกอย่าง ที่เห็นๆกันไม่ใช่ว่าเขาซื้อมา แต่ยืมทางโรงพยาบาล อันที่จริงพวกเราต้องเจียดแรงกาย แรงใจ นอกจากนี้ยังต้องเสียเงินส่วนตัวมาซื้ออุปกรณ์เพื่อช่วยชีวิตคนที่ประสบภัยอีก น่าชื่มมากๆ… …
ชีวิตก็เป็นแบบนี้แหล่ะ มีดีใจ เสียใจ ผิดหวัง และแล้ว วันนี้ก็เริ่มขึ้น วันที่ต้องอยู่คนเดียว…กินข้าวคนเดียว…ไปไหนคนเดียว วันที่ไม่มี “เธอ” คนนั้นอยู่เคียงข้าง วันที่ไม่มีสัมผัสอันอ่อนโยน มือนุ่มนิ่ม อ้อมแขนอันอบอุ่นให้สัมผัส มือที่เคยจูงกันไปไหนมาไหน มือที่เคยจับ ตอนนี้มันกลายเป็นอดีตไปแล้ว… แค่จิ๊บๆ มดกันนิดเดียว … เจ็บไม่นานหรอก แต่มันทรมาน คนๆที่เราเคยใช้เวลาอยู่ร่วมกัน เหลือแต่เพียงภาพความทรงจำดีๆ ไม่มีอะไรหรอก คำว่า …
ชีวิตนี้คุณพูดคำว่ารัก "รักเธอ" กี่ครั้ง กับคนกี่คน แต่ละคน คุณพูดว่า "รักเธอสุดหัวใจ" รึเปล่า แล้วตอนนี้ คนที่คุณพูดคำนั้นด้วย ยังอยู่ใกล้ ๆ คุณรึเปล่า ??? เคยได้ยินคนที่เค้าคอยเตือนเรามั้ย ว่ารักใครอย่ารักหมดหัวใจ รักครึ่งเดียวพอ ใครบางคนไม่ต้องบอก เค้าก้อทำได้ เพราะเค้าอาจไม่เคยรักใครจริง ๆ แต่ใครบางคนรักสุดหัวใจ กับทุก ๆ ครั้ง …
วันนี้ วันที่มีความสุข รู้มั้ย…ว่าความสุขคืออะไร ความสุข…ก็การที่ได้เห็นคนที่เรารักมีความสุข บางที…เราอาจไม่ต้องเจอกันทุกวัน ไม่ต้องกินข้าวด้วยกันทุกวัน ไม่ต้องโทรหากันตลอด ไม่ต้องรายงานว่าใครถึงไหนแล้ว เราให้ความเป็นส่วนตัวกับเขาบ้าง ให้เขาได้มีเวลาอยู่กับเพื่อน ได้มีเวลาของตัวเองบ้าง อยากไปกับเพื่อนไปเที่ยวไหนก็ได้ โดยที่ไม่ต้องคอยโทรรายงานเรา รู้นะรู้ว่าเราเป็นห่วง แต่เราไม่ต้องโทรรายงานตลอดแบบนั้นก็ได้ เราห่วงกันแบบเพื่อน แบบผู้ใหญ่ ไม่ใช่ห่วงกันแบบเด็กๆ คอยดูแล ประคบประหงมทุกอย่าง วันนี้ ความสุข อยู่ที่ใจ อยู่ที่การที่เราได้ทำให้คนที่เรารัก มีความสุข …
งานยุ่งจริงๆ ช่วงนี้ วันอังคาร งานแถลงข่าวแต่งตั้งคอมเซเว่นเป็นตัวแทนจำหน่ายอุปกรณ์คอมพิวเตอร์จาก ECS อย่างเป็นทางการ ตอนเช้างานแถลงข่าว สื่อมาเยอะมากๆ ตอนบ่ายงานสัมมนาตัวแทนจำหน่าย มาไม่เยอะหรอก แต่ดีที่มีชาวคอมเซเว่นมาร่วมแจม แถวบ้านเรียกว่าหน้า Ma ฮี่ๆ เมื่อวานอีก ประชุมกับเมืองนอกทั้งวัน ง่วง เหนื่อย ส่วนเพื่อนที่ออฟฟืศบางส่วนไปงาน IT Golf Club ที่บางนา …
ไม่รู้ว่าจะเรียกว่า “ฉายา” “นามปากกา” หรือนามแฝงยังไงก็ตามเถอะ ก่อนจะมาเป็น “Yokekung” มาดูประวัติกันเลย แรกๆ ที่เริ่มมีฉายา ก็เกิดจากเพื่อตอน ม.2 ชื่อหนุ่ย เรียกเราว่า “อั๊ต” เพราะเห็นว่าเราเหมือน อั๊ต อัษฏา (เหมือนยังไงหว่า แต่ก็ยังดีที่มีฉายาแรก) ต่อมาตอนเรียน ม.ปลาย อาจารย์ที่ปรึกษาเรียก Jade (แปลว่า “หยก”) …
ค้นไปค้นมา เจอลูกเล่นที่ไม่รู้ว่าเขาเอาเพลงมาใส่ใน My Space ได้ยังไง หาในเวปบอร์ดของ Thaimsn.net แล้วไปเจอ http://spaces.msn.com/members/tum010/Blog/cns!1pd-i7VVMs3qdjKmdlx-drmA!220.entry ต้องขอบคุณเวป http://spaces.msn.com/members/tum010/ ด้วยนะครับ ฝากให้ดูรูปตอนไปสเม็ดกับเพื่อนๆที่คณะ ตอนปี 2 ด้วยนะ * * * ขอโทษนะที่ทรมานให้ดูรูปที่ยัดเยียดให้ดู ไม่รู้ว่าอยากดูหรือเปล่า แต่ยังไงหลงเข้ามาแล้วก็ช่วยๆดูซะเถอะ * * *
ก่อนอื่นบอกก่อนว่า Eng แต่เรียนเอกภาษาอังกฤษ ตอนแรกเข้ามาก็โค ตะ ระ อินเตอร์เลย กับชื่อเอก "ภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสารสากล" หรือเรียกกันเท่ๆ English for International Communication กับชื่อคณะเท่ๆ คนภายนอกมองเราเหมือนเทวดายังไงไม่รู้ เอกโรงแรมมีสูท เอกท่องเที่ยวมีสูท แต่พวกเราไม่อยากใส่ ตอนแรกจะให้เด็ก Eng ใส่สูท โอ้ววว ไม่อาวว ร้อนจะตายนะคลอง6น่ะ …
เมื่อกี้โทรคุยกับต๋อม เพื่อสมัยเรียนที่ไม่ค่อยได้คุยกันเลย เหตุเพราะเราไปอ่านเวปบอร์ดที่เราสร้างให้กับเอกภาษาอังกฤษที่เราเรียนที่คลอง 6 คุยไปคุยมาเหมือนคนแก่คุยกันเลย มีแต่ความหลัง อิอิ เรื่องเพื่อนๆ เรื่องทั่วๆไป งานเยอะ เหนื่อย แต่เป็นสิ่งที่ทำให้คิดว่า ตอนเป็นนักศึกษา ทุกคนเป็นเด็ก คนโน้นนิสัยแบบนี้ คนนี้ไม่ชอบคนนั้น คนนั้นไม่ถูกชะตา คนนี้ดีเลิศวิเศษ แต่จริงๆแล้ว เป็นสิ่งพิสูจน์ได้ว่า พวกเราเป็นเพื่อนกัน และแล้ววันนี้ วันที่ทุกคนทำงาน ทุกคนประสบความสำเร็จได้ทุกคน แม้จะท้อ จะเหนื่อยตอนเรียน …
เราใช้คุกกี้เพื่อพัฒนาประสิทธิภาพ และประสบการณ์ที่ดีในการใช้เว็บไซต์ของคุณ คุณสามารถศึกษารายละเอียดได้ที่ นโยบายความเป็นส่วนตัว และสามารถจัดการความเป็นส่วนตัวเองได้ของคุณได้เองโดยคลิกที่ ตั้งค่า
by